Om navraag te doen oor die kultuur wat in die kolonie gedruk word, is om onsself af te vra op watter manier die Westerse beskawing ons land binnedring.
Die gedrukte boek is nie iets wat sy funksie in 'n uitsluitlik praktiese en ondergeskikte gebruik uitput nie. Die boek is 'n spesiale voorwerp in die mate dat dit die setel van die skryfwerk is, wat toelaat dat gedagtes in afwesigheid weergegee word deur tyd en ruimte. In Europa self het die uitvinding van die beweegbare drukpers dit moontlik gemaak om die moontlike verspreiding van die gedagtes deur middel van geskrewe media maksimaal uit te brei, en het die Westerse kultuur een van sy kragtigste middele gegee. Met hierdie uitvinding, wat in die Bybel van Gutenberg tussen 1449 en 1556 toegepas is, het die produksie van die gedrukte boek net betyds volwassenheid bereik om die Europese uitbreiding te vergesel, wat dit help om die ou wêreld se kulturele tradisies te laat herleef en weer te gee in streke en omstandighede so afgeleë soos dié wat die Spanjaarde in Amerikaanse lande gevind het.
Stadige penetrasie na die noorde
Die opening van 'n roete deur die binneland van Nieu-Spanje is 'n illustratiewe geval. Die Camino de la Plata het by die gebiede van Nieu-Spanje aangesluit met die noordelike streke, byna altyd afgemerk van een mymeryk na 'n ander, in die middel van uiters ylbevolkte streke, onder die voortdurende bedreiging van vyandige groepe, baie meer robuust en huiwerig om die Spaanse teenwoordigheid as sy suidelike stamme. Die oorwinnaars het ook hul taal, hul estetiese kriteria, hul maniere om die bonatuurlike wat in 'n godsdiens vervat is, te bedink en in die algemeen 'n verbeelding wat radikaal gevorm is as dié van die inheemse bevolking wat hulle teëgekom het. In 'n proses wat min bestudeer en minder verstaanbaar is, help sommige dokumentêre spore ons om te bevestig dat die gedrukte boek die Europeërs vergesel het in hul stadige binnedring van die noorde. En soos al die geestelike en materiële elemente wat daarmee gepaard gegaan het, het dit na hierdie streke gekom deur die Royal Path of Tierra Adentro.
Daar moet gesê word dat die boeke nie hoef te wag vir die uitleg van die roete om hul verskyning in die omgewing te maak nie, maar eerder met die eerste planne, as onvermydelike metgeselle vir die opmars van die Spaanse. Dit is bekend dat Nuño de Guzmán, die oorwinnaar van Nieu-Galicië, 'n bundel van die dekades van Tito Livio, waarskynlik die Spaanse vertaling, in Zaragoza gepubliseer het, saamgevat het. Gevalle soos die van Francisco Bueno, wat gesterf het op die pad van Chiametla na Compostela in 1574 illustreer hoe hulle, van die mees roemryke oorwinnaar tot die ywerigste handelaars, deur middel van briewe aan hul beskawing in destydse afgeleë streke gekoppel is. Bueno bevat drie boeke oor spiritualiteit onder die besittings: Die kuns om God te dien, 'n Christelike leer en die Vita Expide of Fray Luis de Granada.
Dit lyk asof alles daarop dui dat die lees en besit van die boek vir 'n lang tyd hoofsaaklik 'n praktyk was van individue van Europese oorsprong of afkoms. In die tweede helfte van die 16de eeu het inheemse groepe noord van die sentrale streke steeds slegs marginale kontak met hierdie vreemde voorwerp gehad, hoewel hulle aangetrokke tot die beelde daarvan was.
Dit word voorgestel deur 'n inkwisitoriële dokument uit 1561, wat ook 'n teken is van 'n groot sirkulasie van boeke op 'n relatiewe vroeë datum. Nadat die opdrag van Guadalajara ontvang is om die Real de Minas de Zacatecas te besoek, om verbode werke op te spoor, het die predikant Bachiller Rivas onder "die Spanjaarde en ander mense van hierdie myne" 'n voldoende hoeveelheid verbode boeke gevind om drie sakke vol te vul. hulle, wat onthul dat die drukwerk nie tekort gehad het nie. Die sakristan Antón - van Purépecha - in die sakristei van die kerk om hulle na Guadalajara te neem, het die pakkette oopgemaak en die inhoud onder ander Indiërs begin versprei. Die verwysing is misleidend omdat dit ons sonder meer 'n inheemse belang in boeke kan laat aanvaar. Maar Anton en die ander Indiërs wat ondervra is, het erken dat hulle nie kon lees nie, en die sakristan het verklaar dat hy die boeke geneem het om na die figure wat hulle bevat, te bekyk.
Die drang na leesmateriaal wat in sommige gevalle geraai word, is bevredig deur verskillende meganismes. Die boeke is meestal as persoonlike besittings vervoer, dit wil sê die eienaar het dit as deel van sy bagasie uit ander streke saamgebring. Maar by ander geleenthede is hulle verhuis as deel van 'n kommersiële verkeer wat in Veracruz ontstaan het, waar elke besending boeke noukeurig deur die amptenare van die Inkwisisie geïnspekteer is, veral vanaf 1571, toe die Heilige Kantoor in Indië gestig is. om die besmetting van Protestantse idees te voorkom. Later - byna altyd nadat hulle in Mexiko-stad gestop het - het die vorms hul weg gevind deur middel van 'n boekhandelaar. Laasgenoemde sou hulle na die belanghebbende stuur en hulle na 'n muilbestuurder stuur wat die boeke op die agterkant van 'n muil noordwaarts gedra het, in beskutte houtkissies bedek met leer om te voorkom dat die weer en die gevare van die pad sulke delikate vrag beskadig. Al die bestaande boeke in die noorde het op sommige van hierdie maniere die noordelike streke bereik, en hul bestaan in die gebiede wat deur die pad bedek is, kan vanaf die tweede helfte van die 16de eeu in Zacatecas en vanaf die 17de eeu op plekke soos Durango gedokumenteer word. , Parral en Nieu-Mexiko. Gebruik en soms nuut, het die boeke ver gevorder vanaf hul vertrek uit Europese drukkerye, of ten minste van die boeke wat in Mexikostad gevestig is. Hierdie situasie het geduur tot die derde dekade van die 19de eeu, toe sommige reisende drukkers tydens of na die onafhanklikheidstryd in hierdie dele aangekom het.
Die kommersiële aspek
Die dokumentasie van die kommersiële aspek van die verspreiding van boeke is egter 'n onmoontlike onderneming vanweë die feit dat die boeke nie die alcabala-belasting betaal het nie, sodat die verkeer nie amptelike rekords oplewer nie. Die meeste toestemmings om boeke na die myngebiede wat in die argiewe verskyn, te vervoer, stem ooreen met die tweede helfte van die 18de eeu, toe die waaksaamheid oor die sirkulasie van drukwerk verskerp is om die idees van die Verligting te versprei. In werklikheid is die getuienisse wat verband hou met die oordrag van bestorwe goed - getuienisse - en die ideologiese beheer wat deur die monitering van die verspreiding van drukstukke vasgestel moes word, die handelinge wat ons die meeste laat weet watter tipe tekste op die Camino de versprei word. La Plata aan die streke wat dit verbind.
In numeriese terme was die grootste versamelings wat in die koloniale tyd bestaan het, die wat in die Franciskaanse en Jesuïete kloosters bymekaargekom het. Die Zacatecas College of Propaganda Fide het byvoorbeeld meer as 10 000 volumes gehuisves. Die biblioteek van die Jesuïete van Chihuahua, wat in 1769 uitgevind is, het op sy beurt meer as 370 titels gehad - wat in sommige gevalle verskeie bundels gedek het - sonder om die boeke te tel wat geskei is omdat dit verbode werke was of omdat dit reeds baie verswak het. . Die Celaya-biblioteek het 986 werke gehad, terwyl die van San Luis de la Paz 'n aantal van 515 werke bereik het. In die oorblyfsels van die biblioteek van die Jesuitekollege in Parras, is in 1793 meer as 400 erken. Hierdie versamelings is volop in volumes wat nuttig is vir die genesing van siele en die godsdiensbediening wat deur die broeders uitgeoefen word. Dus is misbruik, briefies, antifonariums, bybels en preekrepertoirs in hierdie biblioteke vereis. Die drukwerk was ook 'n nuttige hulpmiddel om toewyding onder die lekes in die vorm van novenas en lewens van heiliges te bevorder. In hierdie sin was die boek 'n onvervangbare hulpmiddel en 'n baie nuttige gids om die kollektiewe en individuele praktyke van die Christelike godsdiens (massa, gebed) in die isolasie van hierdie streke te volg.
Maar die aard van sendingwerk het ook meer wêreldse kennis geëis. Dit verklaar die bestaan in hierdie biblioteke van woordeboeke en hulpgrammatika in die kennis van outochtone tale; van die boeke oor sterrekunde, medisyne, chirurgie en kruiedokters wat in die biblioteek van die Colegio de Propaganda Fide de Guadalupe was; of die eksemplaar van die boek De Re Metallica deur Jorge Agrícola - die mees gesaghebbende oor mynbou en metallurgie van destyds - wat onder die boeke van die Jesuïete van die Klooster van Zacatecas was. Die vuurmerke wat aan die rand van die boeke gemaak is, en wat hul besitting identifiseer en diefstal voorkom, toon dat die boeke nie net per aankoop by die kloosters aangekom het nie, as deel van die skenkings wat die kroon gegee het, vir Byvoorbeeld na die Franciskaanse missies, maar soms, wanneer hulle na ander kloosters gestuur is, het die broeders boekdele uit ander biblioteke saamgeneem om hul materiële en geestelike behoeftes te help. Inskripsies op die bladsye van die boeke leer ons ook dat, aangesien dit die individuele besitting van 'n broeder was, baie dele van die godsdiensgemeenskap geword het met die dood van hul besitters.
Opvoedkundige take
Die opvoedingstake waaraan die broeders, veral die Jesuïete, hulself toegewy het, verklaar die aard van baie titels wat in die konvensionele biblioteke verskyn het. 'N Goeie deel hiervan was boekdele oor teologie, wetenskaplike kommentaar op Bybelse tekste, studies en kommentaar op Aristoteles se filosofie, en retoriekhandleidings, dit wil sê die tipe kennis wat destyds die groot tradisie van geletterde kultuur uitmaak en dat hierdie opvoeders bewaak. Die feit dat die meeste van hierdie tekste in Latyn was, 'en die lang opleiding wat nodig was om die regswetenskap, teologie en filosofie te bemeester, het dit 'n tradisie gemaak wat so beperk was dat dit maklik kon uitsterf sodra die instellings verdwyn het. waar dit gekweek is. Met die uitsterf van die godsdienstige orde was 'n groot deel van die kloosterbiblioteke die slagoffers van plundering of verwaarlosing, sodat slegs 'n paar dit oorleef het, en dit op 'n fragmentariese manier.
Alhoewel die berugste versamelings in die grootste kloosters geleë was, weet ons dat die broeders groot hoeveelhede boeke selfs na die mees afgeleë missies vervoer het. In 1767, toe die uitsetting van die Vereniging van Jesus bepaal is, het die bestaande boeke in nege missies in die Sierra Tarahumara 1 106 volumes beloop. Die missie van San Borja, wat die boek met baie bundels was, het 71 boeke en die van Temotzachic, die mees uiteenlopende, met 222 boeke.
Die leke
As die gebruik van boeke van nature meer vertroud was met godsdienstiges, is die gebruik wat leke aan die gedrukte boek gegee het, baie openbaarder, omdat die interpretasie wat hulle gelees het van wat hulle gelees het, 'n minder beheerde resultaat was as wat diegene bereik is skoolopleiding ondergaan. Die besit van boeke deur hierdie bevolking word byna altyd opgespoor danksy testamentêre dokumente, wat ook 'n ander meganisme van die verspreiding van boeke toon. As oorledenes boeke gehad het terwyl hulle gelewe het, is dit noukeurig vir die veiling saam met die res van hul eiendom beoordeel. Op hierdie manier het die boeke van eienaarskap verander, en soms het hulle hul roete al verder noordwaarts voortgesit.
Die lyste wat by testamente aangeheg is, is gewoonlik nie baie uitgebreid nie. Soms is daar slegs twee of drie bundels, hoewel dit op ander tye tot twintig styg, veral in die geval van diegene wie se ekonomiese aktiwiteit gebaseer is op 'n geletterde kennis. 'N Uitsonderlike geval is die van Diego de Peñalosa, goewerneur in Santa Fe de Nuevo México tussen 1661-1664. Hy het in 1669 ongeveer 51 boeke gehad, toe beslag gelê is op sy eiendomme. Die langste lyste word presies by koninklike amptenare, dokters en regsgeleerdes aangetref. Maar buite die tekste wat 'n professionele taak ondersteun, is die boeke wat vrylik gekies word die interessantste veranderlike. 'N Klein lysie moet ook nie misleidend wees nie, want, soos ons gesien het, het die paar bundels wat daarby gekom het, 'n meer intense uitwerking gekry omdat dit herhaaldelik voorgelees is, en hierdie effek is uitgebrei deur die lening en die gedugte opmerking wat rondom hulle gewek het. .
Alhoewel lees vermaak verskaf het, moet nie gedink word dat afleiding die enigste gevolg van hierdie gebruik was nie. In die geval van Nuño de Guzmán moet daar dus onthou word dat die dekades van Tito Livio 'n verhewe en manjifieke verhaal is, waaruit die Renaissance-Europa nie net 'n idee gekry het van hoe militêre en politieke mag gebou is nie. van Antieke Rome, maar van die grootsheid daarvan. Livy, wat deur Petrarch na die Weste gered is, was een van Machiavelli se gunsteling voorlesings, wat sy besinning oor die aard van politieke mag geïnspireer het. Dit is nie vanselfsprekend dat sy vertelling van epiese reise, soos dié van Hannibal deur die Alpe, dieselfde bron van inspirasie vir 'n oorwinnaar in Indië was nie. Ons kan hier onthou dat die naam van Kalifornië en die verkenning na die noorde op soek na El Dorado ook motiewe was wat afgelei is uit 'n boek: die tweede deel van Amadís de Gaula, geskryf deur García Rodríguez de Montalvo. Meer ruimte sou nodig wees om die nuanses te beskryf en om die verskillende gedrag te bespreek wat hierdie passasier, die boek, aanleiding gegee het. Hierdie reëls wil net die leser bekendstel aan die werklike en denkbeeldige wêreld wat die boek en die lees in die sogenaamde Noord-Nieu-Spanje gegenereer het.
