Die jong skilder het haastig die tempel van die vakmanskwartier bereik; Hy kom van die mark, waar hy die materiaal gekoop het om die skilderye voor te berei.
Dit was die dag toe handelaars hulle in die plein van die Heiligdom van die Rooi Oker, of van die Verbrande Aarde, Ñu Ndecu of Achiutla, gevestig het om hul produkte te verkoop. Onder die handelaars was die kleurlinge wat die rooi cochenille vir die helderrooi of quaha gebring het, die swart vir rook of tnoo, dit was die roet wat uit die potte geskraap is, die blou of ndaa wat uit die indigo-plant onttrek is, en die geel of kalk van die blomme, sowel as die mengsel van laasgenoemde, wat die vars groen of yadza geproduseer het, en ander.
Toe hy die binnehof oorsteek, kyk die jongman na ander vakleerlinge wat die takbokke gebring het waarmee die boeke of taco gemaak is, hulle was skoon, sag en buigsaam. Die leerlooierye het dit op houtplanke uitgespan en met skerp vuurmesse gesny, en dan stukke aan mekaar vasgeplak om 'n paar meter lange strook te vorm.
In die een hoek het hy sy nettsak op 'n tulmat neergesit en die gekleurde pasta daaruit gehaal wat in die vorm van harde brode gekom het, wat hy fyngedruk en tot poeier gemaal het; dan is hierdie poeier deur 'n doek gelei wat as 'n sif dien om net die beste te kry. Op dieselfde manier behandel hy die amber stuk gekristalliseerde hars wat uit die mesquite-boom, of denne, onttrek is, en wat gebruik is om die kleurpigment op die veloppervlak te kleef, wat voorheen met 'n dun laag wit pleister bedek was.
Daar naby was 'n vuurherd wat uit drie klippe bestaan, en daarop 'n groot kleipot waarin die water gekook het. Daarmee is elk van die materiale verskeie kere verdun en weer gesif totdat 'n dik vloeistof verkry is, wat met 'n sekere wit aarde en 'n bietjie rubber gemeng is, sodat die verf gereed is.
Daarna is die skilderye in klein potte na die portaal gedra, aangesien daar onder sy skaduwee verskeie skilders opgedra het om boeke te maak, oftewel huisi tacu, op die vloer op die mat. Een van hulle, die meester van die handel of tay huisi, was besig om die figure op die wit strook te vorm, wat soos 'n skerm gevou was, aangesien die bladsye met elke vou gevorm is, en daarop het hy verskeie dik lyne getrek met rooi verf wat gedien het as lyne of om die tekeninge te versprei.
Sodra die skets met 'n verdunde swart ink gedoen is, het hy die boek met 'n soort kwaste aan die kleuters of tay saco gestuur, wat die kleurvlakke of noo wat met elke figuur ooreenstem, toegepas het. Sodra die verf droog was, is die kodex aan die meester terugbesorg, wat die finale kontoere met swart uiteengesit het.
Die fyn proses om een van hierdie manuskripte te vervaardig, is met soveel sorg gedoen dat dit 'n paar maande en selfs 'n jaar geneem het om te voltooi. En aan die einde is hierdie kosbare werk toe gehou en toegedraai in 'n nuwe kombers van die beste wit katoen; dan is dit in 'n boks van klip, hout of groentevesel bewaar ter beskerming daarvan, en onder toesig van 'n voogpriester gebly.
Hierdie waardevolle voorwerpe, wat selfs as goddelik beskou word, word Ñee Ñuhu of Sacred Skin genoem, aangesien die kennis van die tegnieke vir die uitwerking daarvan, sowel as die verwerkliking van hul figure, deur die Groot Gees Taa Chi of Tachi uitgevind is. , die God van die wind Ñu Tachi, in die tyd van die ontstaan. Hierdie godheid staan ook bekend as die Gevederde of versierde slang, Coo Dzavui, beskermheer van ambagsmanne en skrifgeleerdes, wat verskillende rituele ter ere van hom uitgevoer het. Onder hulle was die voorbereiding op die skryf van skilderye, aangesien 'n instrument gebruik is met die goddelike karakter van die skepper wanneer dit die reproduksie van die codices of taniño tacu gemaak het.
Net so word gesê dat hierdie god die heersende dinastieë van die Mixteca begin het, wat hy ook beskerm het; Om hierdie rede, om opgelei te word as boekskilders, is hulle gekies onder die jong edeles, mans en vroue, diegene wie se ouers hierdie amp beklee het; Bowenal dat hulle vaardighede het om te teken en te skilder, omdat dit beteken dat hulle die god in hul harte het, en dat die Groot Gees deur hulle en hul kuns geopenbaar is.
Dit is waarskynlik dat hulle opleiding op 7-jarige ouderdom begin het toe hulle na 'n werkswinkel gegaan het, en dat hulle om vyftien in 'n onderwerp spesialiseer, hetsy hulle toegewy is aan die skrifgeleerdes van die tempels of die paleise van die here en hulle het die vervaardiging van hierdie manuskripte geborg. Hulle het verskillende vlakke deurgegaan totdat hulle 'n meester skilders geword het, wat 'n wyse priester of ndichi dzutu was, en hulle het verskeie vakleerlinge onder leiding geneem wat die verhale en tradisies van die gemeenskap memoriseer, op dieselfde tyd dat hulle kennis oor hul omgewing opgedoen het. en die heelal.
So het hulle onder meer geleer om die beweging van die sterre in die nag waar te neem en die pad van die son bedags te volg, om hulself op die aarde te oriënteer deur riviere en berge, die eienskappe van plante en die gedrag van diere te herken. . Hulle moes ook weet wat die oorsprong van hul eie mense is, waar hulle vandaan kom en watter koninkryke hulle gestig het, wie hul voorouers was en die dade van die groot helde. Hulle het ook geweet van die skeppers van die heelal, die gode en hul verskillende manifestasies, sowel as die offers en rituele wat ter ere van hulle moes plaasvind.
Maar bowenal is hulle geleer om die kuns te skryf deur te skilder, wat ook 'tacu' genoem word, en wat wissel van die voorbereiding van materiale tot die tegniek om te skilder en die gebruik van figure, want daar was reëls oor hoe dit moet wees weergegee beelde van mense en diere, aarde en plante, water en minerale, insluitend die sterre aan die hemel, dag en nag, godhede en bonatuurlike wesens wat die natuurkragte voorstel, soos die aardbewing, die reën en die wind, en baie van die voorwerpe wat deur die mens geskep is, soos huise en tempels, ornamente en rokke, skilde en spiese, ens., wat 'n belangrike plek onder die Mixtecs beklee het.
Almal het 'n stel van honderde figure saamgestel, wat nie net skilderye van wesens en voorwerpe was nie, maar dat elkeen ook ooreenstem met 'n woord uit die Mixtec-taal Dzaha Dzavui, dit wil sê, hulle was deel van 'n geskrif waarin die beelde getranskribeer is. terme van hierdie taal, en die opstel daarvan het die tekste van die bladsye uitgemaak, wat op hul beurt die boek uitgemaak het.
Dit was dus deel van sy handel die kennis van hul taal en die hoog aangeskrewe kuns om homself goed uit te druk; In hierdie verband het hulle gehou van woordspeletjies (veral dié wat amper dieselfde geklink het), die vorming van rympies en ritmes en die assosiasie van idees.
Die kodekse is sekerlik voorgelees aan die aanwesiges, met blomagtige, dog formele taal, voorgelees om 'n ryk en geïnspireerde lesing deur hul figure te herskep.
Hiervoor is die boek in twee of vier bladsye tegelyk oopgemaak en byna altyd van regs na links gelees, begin in die onderste regterhoek, na aanleiding van die figure wat tussen die rooi sigsaglyne versprei is, soos die beweging van 'n slang of koes, wat langs die manuskrip loop, op en af gaan. En as die een kant klaar was, sou hy draai om met die rug voort te gaan.
As gevolg van hul inhoud was die antieke kodekse of boeke van twee soorte: sommige het verwys na die gode en hul organisasie in die rituele kalender; Hierdie manuskripte, waar die telling van die dae of die tutu yehedavui quevui was, kan ook Ñee Ñuhu Quevui, Book of Sacred Skin of Days genoem word. Aan die ander kant was daar diegene wat gehandel het oor die halfgode of die afstammelinge van die god van die Wind, dit wil sê die edele here wat reeds oorlede is en die verhaal van hul bedrywighede, wat ons sou kon noem as Ñee Ñuhu Tnoho, Book of Sacred Skin of the Lineages .
Dus, die skrif wat deur die god van die wind uitgevind is, is gebruik om die ander gode te hanteer en diegene wat hul nasate, die mansgode, dit wil sê die hoogste heersers, beskou.
